"ไม่มีที่ให้เริ่ม หรือเรามองทางไม่เห็น"
ไม่มีโอกาสให้เริ่มทำงานด้าน วิศวกรรมอุตสาหการ เลย พยายามมาก ผิดหวังมานับสิบครั้ง ดูเหมือนเส้นทางที่เปิดให้เราเดินนั้นเป็นเส้นทางสาย "วิทย์ยาศาสตร์" (ตามวุฒิ ป.โท) แต่ทำไมเราโหยหาการเป็น "วิศวกรอุตสาหการ" ทำงานด้านการ.........ตอบตัวเองยังไม่ได้เลยว่าอยากทำงานด้านไหน นี่เราจะต้องการเวลาอีกนานเท่าไรถึงจะตอบโจทย์นี้ให้แก่ตัวเราได้ หากเกิน 30 แล้วเปลี่ยนสาย จะสามารถทำได้ไหม
แต่ที่รุ้ๆ แน่ๆ งานด้าน "นักวิจัย หรือนักวิทยาศาสตร์" ไม่ใช่สิ่งที่ชอบ อาจจะทำได้ดีเพราะวุฒิที่เล่าเรียนมา ในระดับ ป.โท แต่เชื่อว่า หากใจเราบอกว่า "ไม่ชอบ" เราก็คง "ไม่เชี่ยว" ในด้านนี้แน่ๆ เราคิดมากไปไหมนะ.......ทำงานด้านวิทยาศาสตร์ ที่ว่าเราคงจะไม่เชี่ยว นั่นก็เพราะ....เราพบว่า ยังมีองค์ความรู้อีกหลายส่วนที่เราต้องเรียนรู้เพิ่มเติม ที่เราไม่ได้เรียนมาเหมือนเด็กๆสายวิทย์เรียนในระดับ ป. ตรี เราข้ามมาเรียนในระดับ ป.โทเลย หากเทียบกับบ้านก็เป็น บ้านที่มีโครงสร้าง "ฐานรากไม่แข็งแรง " หากบ้านไม่ใหญ่โตก็ยังคงอยู่ได้ แต่หากต่อเติมไปตามกาลเวลา เมื่อนั้นฐานรากจึงไม่อาจรองรับน้ำหนักได้ ในท้ายที่สุดก็คงพังคลืนลงมาเท่านั้น
จะตะเกียกตะกายหางานที่ตรงกับความชอบและสิ่งที่เราสนใจต่อไป หรือยอมรับชะตากรรมและปล่อยใหมันไหลไปตามกระแสปัจจุบัน?????????
นึกถึงคำพูดแกมสอนของพี่ชาย ที่ว่า "อุดมการณ์ กับ เศรฐกิจ ต้องมาคู่กัน" อุดมการณ์อย่างเดียวก็อดตาย เศรษฐกิจอย่างเดียว อาจจะบกพร่องในความสุข
แต่ก็อีกล่ะ .........งานไม่ใช่ทุกอย่างสำหรับชีวิต ชีวิตมีหลายด้าน ชีวิตการงาน ชีวิตส่วนตัว ครอบครัว เพื่อนฝูง งานอดิเรก ปัจจุบันนี้ทำงานเพื่อเงิน เพื่อความก้าวหน้า (ก็เพื่อเงินอีกนั่นหล่ะ) เพื่อที่จะได้นำเงินไปเติมเต็มชีวิตด้านที่เหลือ ............
ในทางกลับกัน หากอุดมการณ์แรงกล้า แต่ไร้ซึ่งเศรษฐกิจที่ดี ....ชีวิตทุกด้าน ก็มิอาจเสพสมได้ดั่งใจหวัง ชีวิตการงานอาจสมใจเรา แต่ชีวิตครอบครัวสั่นคลอนขาดแคลน ไม่สะดวกพบปะเพื่อนฝูง ไม่มีเงินทำในงานอดิเรกที่ชอบ
สถานการณ์ปัจจุบัน เราโอนเอีpงไปทาง "แย่ทั้ง อุดมการณ์ และเศรษฐกิจ" ได้เงินเดือนน้อย ลักษณะงานที่ไม่ชอบ เหมือนปลาที่ว่ายทวนน้ำไม่ไปไหน แรงว่ายไม่เพียงพอ ออกแรงเยอะ แต่ว่ายอยู่กับที่
วิศกรคือ "ผู้ที่นำวิทยาศาสตร์ ไปใช้" เป็นผู้สร้าง และผู้ทำลาย
ส่วน "นักวิทยาศาสตร์" นั้น เป็นผู้ "เฝ้าระวัง" รายงานผล เพื่อผลิตข้อมูลให้ผู้คนนำไปใช้ (และข้อมูลเหล่านั้นต้องถูกนำไปใช้ จึงจะเกิดผล)
หนูอยากกลับไปเป็น "วิศวกร" เพราะ หนูรู้แล้วว่าสถานที่ใดที่เราควรอยู่ แต่ทางมันตันไปหมด เราจะทำอย่างไรดี ทำอย่างไรดี ............
เราควรจะกล้าที่จะ "ถอยหลังหนึ่งก้าว เพื่อที่จะก้าวต่อไป" ไม่ใช่เหรอ ที่เราไม่ทำนั้นเพราะ "เราใส่ใจในสายตาผู้คนรอบข้าง" ใส่ใจกับความคิดของเขา กลัวว่าเขาจะไม่เห้นด้วย จนละเลยความต้องการของตัวเองหรือไม่
ทำไมไม่ทำ ทั้งที่ ในใจเรารู้อยู่เต็มอกแล้วว่าเราเห็นตัวเองยืนอยู่ตรงไหนในอีก 10 ปีนับจากนี้ (อาจารย์มหาวิทยาลัยด้าน วิศวกรรมอุตสาหการ) เรา "จำเป็น" ต้องมีประสบการณ์การทำงานจริงเพื่อนำไปใช้ในการสอนได้
สับสน ที่สุด ในชีวิต
